“Εγώ είμαι εσύ”: η ποιήτρια Εύα Διαμάντη μας ταξιδεύει… «Μη μου μιλάς, χαμογέλασε μου μόνο»

Η ποιήτρια Εύα Διαμάντη σπούδασε στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εργάζεται ως εκπαιδευτικός Θεατρικής Αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Παράλληλα συντονίζει και καθοδηγεί θεατρικές ομάδες εφήβων και ενηλίκων. Η ποιητική της συλλογή Εγώ Είμαι Εσύ (2020), κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ιωλκός. (Δείτε εδώ)

Το «Εγώ είμαι εσύ» είναι μια συλλογή που προσεγγίζει την ανθρώπινη ύπαρξη μέσα από την τραγικότητα των συναισθημάτων και την ανάγκη του ανθρώπινου να συνδεθεί διέποντας τη σύνδεση ως τη βαθύτερη ανάγκη.

Διαβάστε και μια πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στο culturepoint.gr: 

1. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο για ένα επιτυχημένο έργο;

Πιστεύω πως το ένα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου. Σε κάθε μορφή τέχνης η δημιουργία χρειάζεται έμπνευση ,αλλά και σκληρή δουλειά κάνοντας συνεχείς μελέτες στα ρεύματα της εποχής μας αλλά και σκαλίζοντας τις παλαιότερες εποχές .Ωστόσο αυτό δεν αποτελεί κανόνα για την επιτυχία ενός έργου, υπήρξαν συγγραφείς που η έμπνευση και μόνο ήταν αρκετή για να γράψουν αριστουργήματα.

2. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;

Στις μέρες μας η τεχνολογία είναι απαραίτητο εργαλείο στην καθημερινότητα μας και κατ ’επέκταση στη ζωή μας. Το e-book είναι πολύ διαφορετικό από το παραδοσιακό βιβλίο. Αν και εγώ ανήκω σε ‘κείνους που προτιμούν το παραδοσιακό βιβλίο και σαν αναγνώστης κάνοντας την γνωστή τελετουργία στην αλλαγή της σελίδας νιώθοντας την αίσθηση και τη μυρωδιά του χαρτιού, αλλά και σαν συγγραφέας γιατί γράφοντας χειρόγραφα δημιουργούνται φίλτρα ανάμεσα στη σκέψη-λέξη, εντούτοις θεωρώ πως έχει και τα πλεονεκτήματα του κάνοντας εύκολη την πρόσβαση σε όλα τα μέρη του κόσμου όλο το 24ωρο.

3. Με ποιον λογοτεχνικό χαρακτήρα ταυτίζεστε και ποιον αντιπαθείτε;

Δεν ταυτίζομαι με κανένα λογοτεχνικό χαρακτήρα, αλλά σαν λογοτεχνικό είδος αγαπώ το θέατρο. Έχοντας σπουδάσει θέατρο και μελετήσει πολλούς θεατρικούς συγγραφείς ,θα έλεγα πως το είδος που ταυτίζομαι και με ενθουσιάζει περισσότερο είναι το θέατρο συνδεδεμένο με την ποίηση, την οποία και θεωρώ την ίδια τη ζωή διατυπωμένη σε λέξεις. Είναι μία εσωτερική αφύπνιση των αισθήσεων για εμένα. Ωστόσο δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αντιπαθές ούτε να απαξιώσω κανένα λογοτεχνικό είδος.

4. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

Αυτή η ερώτηση θα έλεγα πως με περιορίζει, αλλά θα απαντήσω με τα βιβλία που ήρθαν πρώτα στη σκέψη μου. «Τρόποι να γυρίζεις σπίτι» του Αλεχάντρο Σάμπρα , ένα μυθιστόρημα που διάβασα τελευταία και με συγκίνησε, «Ζώντας όπως η γάτα» του Στεφάν Γκαρνιέ ,ένας χαλαρός οδηγός αυτοβελτίωσης όπου οι χνουδωτές υπάρξεις μας υπενθυμίζουν αξίες που ξεχνάμε εμείς οι άνθρωποι .«Πρόζες 1945-1980» του Σάμιουελ Μπέκετ, τα ποιήματα του Όσκαρ Ουάιλντ και «Το αγόρι που γύρευε τις μυρωδιές» της αγαπημένης συγγραφέας Χριστίνας Φραγκεσκάκη.

5. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Νομίζω πως η παρέα μου θα ήταν παράταιρη , αλλά σίγουρα πολύ ενδιαφέρον συνδυάζοντας χιούμορ, μυστήριο, ευαισθησία. ρομαντισμό και επανάσταση. Θα έπαιρνα λοιπόν τον Μολιέρο, την Αγκάθα Κρίστι, την Βιρτζίνια Γοyλφ, τον Τάσο Λειβαδίτη και τον Μπέρτολτ Μπρέχτ.

6. Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά την τελευταία σας δημιουργία;

Η συλλογή ποιημάτων μου «Εγώ είμαι εσύ» χαρακτηρίζεται έντονα από την ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης να συνδεθεί .Οτιδήποτε υπάρχει γύρω μας είναι ρευστό, όλα εξελίσσονται και μεταμορφώνονται εκτός από την ανάγκη του ανθρώπινου να συνδεθεί, να μοιραστεί τα συναισθήματα του και να νιώσει αυτή την αλληλοδιαπραγμάτευση των συναισθημάτων .Το ταξίδι προς την ολοκλήρωση είναι πάντα πιο όμορφο και πιο συναρπαστικό έχοντας συνοδοιπόρους.

7. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από τα βιβλία σας;

«Μη μου μιλάς, χαμογέλασε μου μόνο».

8. Με ποιο τραγούδι ή και άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά ένα έργο σας;

Αγαπώ πολύ την κλασσική μουσική, συμβαδίζοντας λοιπόν με την εποχή μου θα επέλεγα έναν σύγχρονο συνθέτη τον Άμπελ Κορζενιόφσκι και το άλμπουμ του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», ντύνοντας το έργο μου με μία ρομαντική δυναμική.

9. Αναγνωρίζετε γρήγορα τα λάθη σας και ποια συγχωρείτε ευκολότερα στους άλλους;

Κάνοντας την αυτοκριτική μου πιστεύω πως αναγνωρίζω τα λάθη μου και προσπαθώ να εξελίσσομαι και να μετακινούμαι κάθε φορά. Όσο για το ποια θα ήταν αυτά που θα συγχωρούσα νομίζω πως δεν υπάρχει συγκριτικός βαθμός στο λάθος ,ένα μικρό λάθος μπορεί να προκαλέσει μεγάλο πόνο και ένα μεγάλο να προσπεράσει επιδερμικά, δεν παύει όμως να είναι λάθος και από τη στιγμή που ένας άνθρωπος το αναγνωρίζει και μετανιώνει συγχωρείται.

10. Αν για την καριέρα σας έπρεπε να απομακρυνθείτε σημαντικό διάστημα από την οικογένεια σας, θα το κάνατε;

Υπήρξαν πολλές περίοδοι στη ζωή μου σπουδές, επαγγελματικοί λόγοι που με ανάγκασαν να ζήσω μακριά από την οικογένεια μου, συνεπώς δεν θα αποτελούσε εμπόδιο να το ξαναέκανα. Στην περίπτωση όμως που ήμουν γονιός πιστεύω πως θα αναθεωρούσα την απόφαση μου.

11. Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;

Στην εποχή μας νομίζω πως ότι είναι ρομαντικό πέφτει στο κενό. Η κοινωνία όλο και περισσότερο «σνομπάρει» κάθε είδους ρομαντισμό και βυθίζεται σε μια δίνη ρεαλισμού. Ο ρομαντισμός τείνει σιγά, σιγά προς την εξαφάνιση από την καθημερινότητα των ανθρώπων και την τέχνη και ο κυριότερος λόγος της παρακμής του ρομαντισμού είναι η κυριαρχία του κέρδους και της εικόνας. Σε μια κοινωνία που δεν ξέρει ακριβώς που βρίσκεται, ακόμα και οι νέοι άνθρωποι έχουνε χάσει αξίες και οράματα, μικρές κινήσεις και απλά πράγματα έχουν χαθεί από τη σκέψη και την ιδεολογία τους.
Ο ρομαντισμός πιστεύω πως είναι απολύτως αναγκαίος και λείπει από την κοινωνία περισσότερο από οτιδήποτε, είναι «το στολίδι» της συμπεριφοράς.