Κόντρα στην Αϊντχόβεν ο «Δικέφαλος» μας έδειξε ότι είχαμε ξεχάσει εδώ και ενάμιση χρόνο.
Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης.
Για να είμαστε δίκαιοι: Η τεσσάρα επί της Αϊντχόβεν δεν ήταν η μεγαλύτερη φετινή βραδιά του ΠΑΟΚ. Η νίκη επί της Μπενφίκα ήταν . Και το οργιαστικό 25λεπτο στο δεύτερο ημίχρονο επίσης δεν ήταν το πρώτο τέτοιο που ζήσαμε φέτος. Στο πρώτο μισάωρο με την Μπεσίκτας, στο πιο καθοριστικό ματς που έχει δώσει στο 2020, ο ΠΑΟΚ υπήρξε εξίσου καταιγιστικός. Αλλά ακόμα και στην Ισπανία, κόντρα στην Γρανάδα, ο «Δικέφαλος» είχε δείξει εξαιρετικό πρόσωπο κι ας μην κέρδισε.
Θέλω να πω, οι αφορισμοί του στιλ «έφυγε ο Αμπέλ και είδαμε επιτέλους μπάλα» είναι άδικοι για τον Πορτογάλο τεχνικό.
Όπως η πρόωρη αποθέωση του Πάμπλο Γκαρσία ενέχει κινδύνους.
Με λίγη περισσότερη ηρεμία λοιπόν, ας προσπαθήσουμε τα θέσουμε τα πράγματα στην σωστή τους βάση.
Ο Αμπέλ παρέδωσε στον Γκαρσία μια ομάδα που μοιάζει καλά γυμνασμένη και διαθέτει σωστή τακτική βάση. Μια ομάδα, παρεμπιπτόντως, στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Και ταυτόχρονα μια ομάδα με χωρίς ψυχολογία νικητή και αυτοπεποίθηση. Ο ΠΑΟΚ του Αμπέλ, όταν όλα του πήγαιναν καλά, έβγαζε (που και που) ωραία πράγματα στο χορτάρι. Όταν στράβωναν, έβγαζε άγχος, ανασφάλεια, έλλειψη ιδεών και δημιουργικότητας.
Τώρα, παρότι ο αγώνας στράβωσε και μάλιστα νωρίς, η ανατροπή ήταν εκκωφαντική.
Για να συμβεί κάτι τόσο εντυπωσιακό, ασφαλώς χρειάζεται και τύχη. Ο ΠΑΟΚ την είχε μαζί του, όταν ισοφάρισε στην πρώτη φάση του δευτέρου μέρους ( και αφού δεν δέχτηκε το 0-2 στην τελευταία του πρώτου), ενώ ο Γκαρσία ευτύχησε για δεύτερο συνεχόμενο ματς να πάρει γκολ από τις αλλαγές του (Νινούα, Τζόλης).
Το 4-3-3, με τρία χαφ, προφανώς έπαιξε ρόλο στο αποτέλεσμα και η επιστροφή του Αουγκούστο, ο οποίος μάλιστα μοιάζει πολύ βελτιωμένος σε σχέση με πέρυσι, βοηθά για να λειτουργήσει καλά το συγκεκριμένο σχήμα. Όπως έπαιξε ρόλο ότι στο καλό του διάστημα ο ΠΑΟΚ όχι απλώς πίεσε ψηλά, αλλά το έκανε με εντυπωσιακά συντονισμένο τρόπο, γνωρίζοντας άριστα πως να κινηθεί και τι να κάνει την μπάλα όταν την έκλεβε.
Όλα τα παραπάνω , όμως, η τύχη και οι τακτικές παρεμβάσεις, δεν αποτελούν την βασική εξήγηση αυτής της τεσσάρας.
Άλλωστε την τύχη σου, ως γνωστόν, την προκαλείς ο ίδιος.
Ο Πάμπλο Γκαρσία πιστώνεται το δίχως άλλο ότι δεν δίστασε στιγμή να περάσει στον πάγκο την ακριβότερη μεταγραφή του φετινού ΠΑΟΚ, τον ακόμα εκτός τόπου και χρόνου Τσόλακ, αλλά και τον – σταθερά αποκαρδιωτικό- Μπίσεσβαρ, από το ημίχρονο κιόλας.
Πιστώνεται, κυρίως, ότι η ομάδα του, παρουσιάστηκε αποφασισμένη, με το μαχαίρι στα δόντια και έτοιμη να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες που της προέκυψαν μέσα στην αναμέτρηση.
Με πάθος, κέφι και νοοτροπία όχι απλώς «δεν χάνω» αλλά «δεν σας βλέπω καν»!
Κι αυτό είναι κάτι που όσο καλή διάθεση κι αν έχει κάποιος απέναντι στον Αμπέλ, δεν το είχαμε δει εδώ και ενάμιση χρόνο.
Ο ΠΑΟΚ του Αμπέλ δεν θα γύριζε το παιχνίδι με την Αϊντχόβεν.
Ο ΠΑΟΚ του Πάμπλο διέσυρε τους Ολλανδούς.
Ο ΠΑΟΚ του Αμπέλ ήταν, σόρι κόουτς, ξενέρωτος, σαν καλά διαβασμένος μα εντελώς φλώρος κολεγιόπαις.
Ο ΠΑΟΚ του Πάμπλο προφανώς θα είναι ροκ, μέχρι τελικής πτώσεως.
Μας αρέσουν τα διαβασμένα παιδιά.
Αλλά όπως και να το κάνουμε το ροκ, μας αρέσει περισσότερο.
Υ.Γ. Κάποιος από τον ΠΑΟΚ οφείλει να στείλει ένα καλό κρασί στον Ζεσούς που άφησε ελεύθερο τον Αντρίγια Ζίφκοβιτς. Ο Σέρβος αποτελεί έναν από τους τρεις – τέσσερις ποιοτικότερους ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα αυτήν την στιγμή και εφόσον ο «Δικέφαλος» βρει τον τρόπο να εκμεταλλευτεί την κλάση και την διάθεσή του (ο «Ζίφκο» παίζει με μεγάλη όρεξη, πράγμα όχι πάντα δεδομένο για ποδοσφαιριστή που έρχεται από μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα στην Ελλάδα), θα πάρει από αυτόν πολλά περισσότερα από όσα -πολλά – έχει πάρει ήδη. Στον Ζίφκοβιτς αξίζει να παίξει σε γεμάτη Τούμπα, ελπίζω να του δοθεί αυτή η ευκαιρία.
Υ.Γ.2: Ο Τζόλης επανήλθε στις σπουδαίες εμφανίσεις (σε ματς με πολλούς χώρους κάνει όργια, σε κλειστά ματς προς το παρόν ζορίζεται), ο Λύρατζης και ο Τσιγγάρας μπήκαν στο rotation. Διαθέτει ο ΠΑΟΚ ρόστερ που μπορεί να ανταπεξέλθει σε δυο υποχρεώσεις την εβδομάδα; Μπορούν οι νεαροί να προσφέρουν άμεσα; Δεν ξέρω.
Εκείνο που ξέρω ότι δίχως την ενεργοποίησή τους δεν θα το μάθουμε ποτέ.
