Ποδοσφαιριστής, οργισμένο είδωλο, προπονητής! Ο Πάμπλο Γκαρσία θα πετύχει!

Ποδοσφαιριστής, οργισμένο είδωλο, προπονητής – Ο Ουρουγουανός είναι η προσωποποίηση όσων εκφράζει ο ΠΑΟΚ διαχρονικά και τούτο έχει μεγάλη σημασία στην νέα πρόκληση της καριέρας του.

Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης…
Ο Πάμπλο Γκαρσία λοιπόν. Ο τρελός. Ο ασυμβίβαστος. Ο αγαπημένος «Παυλάρας» των ΠΑΟΚτσήδων. Ο Πάμπλο προπονητής. Σε μια άκρως μεταβατική χρονιά. Για πρώτη φορά, σε ανδρική ομάδα. Και μάλιστα σε μια ομάδα που δεν είναι δική του – δεν την έχτισε ο ίδιος, δεν έκανε προετοιμασία μαζί της, δεν είναι προσαρμοσμένη στα «θέλω» του.

Ο Πάμπλο, προπονητής, ναι, σε μια συνθήκη εντούτοις που μοιάζει με συνταγή αποτυχίας.

Έλα όμως που ο Πάμπλο θα πετύχει. Για πολλούς λόγους, ποδοσφαιρικούς και όχι μόνο.

Ο Πάμπλο Γκαρσία, ως ποδοσφαιριστής, μοίραζε μπουνιές στο αθηνοκεντρικό κατεστημένο ή τέλος πάντων στους εκπροσώπους του που τον εκνεύριζαν – Ντιόγκο, Σιμάο κ.ά
Αυτή είναι η εικόνα που επιλέγουν να διατηρούν οι περισσότεροι εκτός ΠΑΟΚ για τον Ουρουγουανό. Και είναι μια λανθασμένη εικόνα – ημιτελής, κακοφωτισμένη, ηθελημένα στρεβλή.

Πρώτα από όλα, ο Πάμπλο Γκαρσία ήταν ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής – ίσως το καλύτερο αμυντικό χαφ που έχει φορέσει την φανέλα του ΠΑΟΚ ή έστω μέσα στους καλύτερους. Ποδοσφαιριστής, θυμίζω, με καριέρα σε Μίλαν και Ρεάλ Μαδρίτης πριν έρθει Θεσσαλονίκη. Ένας χαφ με υψηλή τεχνική κατάρτιση, εξαιρετική αντίληψη του γηπέδου και μεγάλη οξυδέρκεια.

Ασφαλώς παθιασμένος. Με μάτι που γυάλιζε και έτοιμος να πλακωθεί όταν ένιωθε ότι τον κλέβουν ή τον κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα του. Ο Πάμπλο τρελαινόταν με την αδικία – την αδικία όπως την όριζε εκείνος. Ειδικά στον πρώτο του χρόνο, γινόταν πρόβλημα για την ομάδα του. Μετά προσαρμόστηκε και ξεδίπλωσε το τεράστιο ταλέντο του με λιγότερες αναταράξεις.

Ωστόσο σε ολόκληρη την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Ελλάδα, ο Πάμπλο υπήρξε ανοιχτό βιβλίο. Οι αρετές του ήταν εκεί να τις θαυμάσεις, τα μειονεκτήματα του επίσης, χωρίς φτιασίδια, χωρίς υποκρισία, χωρίς πολιτική ορθότητα.

Ο «Παυλάρας» δεν έγινε είδωλο στην Τούμπα επειδή έριξε άπερκατ στον Ντιόγκο. Ούτε επειδή πούλησε οπαδιλίκι. Έγινε είδωλο επειδή ήταν γνήσιος, ειλικρινής, με ελαττώματα που κουβαλούσε στο χορτάρι και δεν προσπάθησε ποτέ να τα κρύψει.

Οι ΠΑΟΚτσήδες δεν αγαπούν την τελειότητα. Αγαπούν τους καταραμένους ποιητές.

Και στον Πάμπλο που παρήγαγε ποίηση με το αριστερό του πόδι, αγάπησαν – λάτρεψαν για την ακρίβεια – την ανταριασμένη του ψυχή.

Ψυχάρα εδώ που τα λέμε.

Να πω εδώ ότι προσωπικά τον ΠΑΟΚ τον λατρεύω και για έναν άλλο λόγο. Δεν έκανε ποτέ θέατρο. Στην Ελλάδα οι αντίπαλοι τον έμαθαν νωρίς και τον προκαλούσαν διαρκώς – τον κλωτσούσαν από πίσω, του τραβούσαν του φανέλα, έκαναν ότι μπορούσαν για τον εκνευρίσουν. Τα κατάφερναν που και που. Εκείνο που δεν κατάφεραν ήταν να τον λερώσουν. Ο Πάμπλό, εν αντιθέσει με όλους τους ποδοσφαιρικούς απατεώνες που έκαναν καριέρα στην χώρα μας χάρη στην «καλοσύνη» των διαιτητών, δεν έπεσε ποτέ για να πάρει κίτρινη ή κόκκινη από τον αντίπαλο. Δεν έκανε ποτέ καραγκιοζίλικια. Πράγμα που δεν θυμάμαι πολλούς άλλους να το έχουν αποφύγει τόσο αποτελεσματικά.

Ο Πάμπλο ποδοσφαιριστής, ο Πάμπλο οργισμένο είδωλο και τώρα ο ΠΑΟΚ προπονητής.

Με εξαιρετική επιτυχία στην Κ19 η οποία εγγυάται ελάχιστα μεν για την πορεία του σε ανδρικό πάγκο, δείχνει δε ήδη κάποια πράγματα.

Δείτε τον Τζόλη και τον Μιχαηλίδη. Πόσο έτοιμοι ήταν σωματικά, πνευματικά ακόμα και τακτικά να μπουν στην πρώτη ομάδα. Χρειάζονται εμπειρία και σταθερότητα ασφαλώς, όμως η δουλειά που είχε γίνει πάνω τους, όπως και στον Κούτσια (17 χρονών) είναι ολοφάνερη.

Επιπλέον, ο Πάμπλο εκπαίδευσε την ομάδα του και τον εαυτό του στην νίκη (φεύγει από την Κ19 αήττητος) καθώς και στην πειθαρχία. Ουδείς πάνω από τον προπονητή, ουδείς πάνω από το σύνολο.

Άλλο νέα παιδιά, άλλο έμπειροι επαγγελματίες θα μου πείτε και σωστά. Η μετάβαση κρύβει κινδύνους. Για αυτό ο Πάμπλο θα πρέπει να στηριχθεί από τον οργανισμό έως ότου βρει τα πατήματά του, ακόμα κι αν στην πορεία προκύψουν συγκρούσεις.

Όμως η πρώτη ύλη υπάρχει. Ο Αμπέλ δεν αφήνει πίσω του καμένη γη, πράγματι. Το υλικό στο ρόστερ είναι καλό, η παραμονή του Αντρέ βοηθά πολύ, ο ώριμος Πάμπλο έχει έξυπνους και ικανούς παίκτες για να δουλέψει μαζί τους και έχει φυσικά και δικά του παιδιά, από τις ακαδημίες.

Κι έτσι ο Πάμπλο θα πετύχει.

Θα πετύχει επειδή έχει πολύ καλή ποδοσφαιρική αντίληψη.

Επειδή έχει την προσωπικότητα να επιβληθεί εκεί που πρέπει.

Επειδή έχει την τακτική εξυπνάδα να προσαρμόζεται, όπως έδειξε στους μικρούς.

Επειδή ο κόσμος τον στηρίζει ολόψυχα και αυτό σημαίνει ότι όλοι μέσα στο club οφείλουν να πράξουν το ίδιο.

Επειδή διαθέτει αδιαπραγμάτευτα ντόμπρο και δίκαιο χαρακτήρα, την πρώτη ύλη για αποδυτήρια που γίνονται οικογένεια.

Επειδή το μέτρο της επιτυχίας φέτος δεν μπορεί και δεν θα είναι η κατάκτηση του νταμπλ, αλλά η δημιουργία μιας ομάδας μαχητικής, με μέταλλο, ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα, μιας ομάδας που θα μοχθεί και θα μάχεται στο γήπεδο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Μιας ομάδας που θα αρνείται να υποταχθεί. Αν όχι ο Πάμπλο λοιπόν, ποιος;

Ο Πάμπλο θα πετύχει επειδή νιώθει από ΠΑΟΚ, είναι ΠΑΟΚ μέχρι το μεδούλι, αποτελεί την προσωποποίηση όσων εκφράζει ο ΠΑΟΚ διαχρονικά.

Ο Πάμπλο θα πετύχει.

Επειδή κι αν δεν πετύχει, πάλι θα τον αγαπάμε μετά.