Η ενδεκάδα του Πέδρο Μαρτίνς στο Βελιγράδι φώναζε αυτό που του φωνάζουν καθημερινά στα αυτιά από την διοίκηση: «στόχος είναι το πρωτάθλημα». Το ποδόσφαιρο, το Champions League επέστρεψε λοιπόν στον Ολυμπιακό αυτή την αντιμετώπιση.

Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Το είπε μία στην Nova λίγο πριν την σέντρα της Super League: «Πρώτος στόχος το πρωτάθλημα», το είπε δύο σε συνέντευξη του στα «ΝΕΑ» πριν από δύο εβδομάδες: «Στόχος το πρωτάθλημα και ότι παραπάνω έρθει στην Ευρώπη», το είπε τρεις την Κυριακή μετά το τέλος του ματς με την Λαμία: «Ο κύριος μας στόχος φέτος είναι το πρωτάθλημα». Πόσο πιο καθαρά να το πει; Μάλλιασε η γλώσσα του. Αν κάποιοι δεν ακούν ή κάνουν πως δεν ακούν δεν είναι δικό του θέμα, δεν φταίει εκείνος.

Τους στόχους σε ένα κλαμπ δεν τους ορίζει ο προπονητής. Αυτός, το μόνο που κάνει είναι ότι περνάει από το χέρι του για να τους υλοποιήσει. «Πρωτάθλημα, θέλει η διοίκηση; Το πρωτάθλημα θα προσπαθήσω να πάρω». Όλα τα υπόλοιπα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ακόμα και η Ευρώπη. Ακόμα και το λαμπερό Champions League που μοιράζει απλόχερα 2,7 εκατομμύρια ευρώ για κάθε νίκη. Σίγουρα πάντως, όχι με επιλογή του Πέδρο Μαρτίνς. Δεν αποφασίζει αυτός. Αυτός εκτελεί.

Χρειαζόταν κάτι εξαιρετικά παράδοξο, ώστε η πολιτική του κλαμπ να γίνει αντιληπτή σε όλους. Όπως για παράδειγμα το να ξεκουράσει μαζικά ο Πορτογάλος όλη του την αφρόκρεμα, τον Βαλμπουενά, τον Ποντένσε, τον Γκιγέρμε, τον Ομάρ στο ίδιο ματς για να τους έχει φρέσκους για το ματς της Κυριακής με τον Άρη! Κι όχι σε όποιο κι όποιο. Στο θεωρητικά πιο βατό εκτός έδρας, αυτό με τις περισσότερες ελπίδες για να πάρεις κάτι.

Ακούγεται παράλογο, παράδοξο, τρελό, μα ο Ολυμπιακός «ζύγισε» το ματς του «Μαρακανά» με αυτό του «Κλεάνθης Βικελίδης» και θεώρησε βαρύτερο αυτό με τους κιτρινόμαυρους! Το ποδόσφαιρο, το Champions League του επέστρεψε αυτή τη συμπεριφορά, με μία κρύα ήττα, με ένα εντελώς ξενέρωτο σενάριο, σε ένα ματς που πήγαινε σβηστά για διπλό.

Τώρα, ίσως μπορεί κάποιος να καταλάβει καλύτερα γιατί τέσσερις ημέρες μετά το 2-2 με την Τότεναμ, έπαιξαν οι ίδιοι 11 και στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Ήταν οι 11 καλύτεροι, όχι οι 11 πιο φρέσκοι. Ήταν οι 11 που τράβηξαν όλο το κουπί, οι 11 που είχαν κουβαλήσει τον Ολυμπιακό ως εκεί. Κάθε αλλαγή, κάθε πείραγμα θα έμοιαζε με ρίσκο και ο Ολυμπιακός δεν είχε όρεξη για ρίσκα σε ένα τέτοιο ματς. Αντί να κάνει το ποδοσφαιρικά ορθό και να φρεσκάρει την ενδεκάδα του, αυτή η ψύχωση για το πρωτάθλημα, τον έκανε να λειτουργήσει αυτοκαταστροφικά και σίγουρα μη ποδοσφαιρικά.

Όχι, δεν φταίει ο Μαρτίνς που εμφάνισε ενδεκάδα με Τοροσίδη, με Λοβέρα, με Καμαρά, με Μπενζιά. Του ζήτησαν πρώτιστα να διατηρήσει την ομάδα του φρέσκια για την Κυριακή και για την Τρίτη… ότι ήθελε προκύψει. Το rotation όπως έγινε στο Βελιγράδι ίσως ήταν βίαιο, υπερβολικό, απότομο, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Στην ερώτηση «γιατί δεν ξεκούρασε τους βασικούς του απέναντι στην Λαμία» η απάντηση είναι πάλι η ίδια. «Διότι στόχος του Ολυμπιακού φέτος είναι το πρωτάθλημα». Δεν επιτρέπεται το παραμικρό ρίσκο, το παραμικρό στραβοπάτημα.

Μόνο που μία τέτοια νοοτροπία μεταδίδεται σε όλη την ομάδα εμποτίζει το DNA της, μορφοποιεί την νοοτροπία, την καθημερινότητα, την λειτουργία της. Ο στόχος μοιάζει σαν να εξαντλήθηκε στην απλή πρόκριση στους ομίλους. Στην παρουσία. Κάπως έτσι οι ερυθρόλευκοι μετρούν πια 11 συνεχόμενα παιχνίδια δίχως νίκη στους ομίλους του Champions League. Διότι «στόχος είναι το πρωτάθλημα».

Ο Πέδρο Μαρτίνς έκανε αυτό που έπρεπε, όχι αυτό που πιθανότατα θα ήθελε ή που θα διάλεγε εκείνος. Έκανε αυτό που προστάζει η βούληση του κλαμπ, ο τρόπος που αξιολογεί τους στόχους. Δεν είναι δουλειά του να κρίνει την πολιτική της ομάδας που εργάζεται, δουλειά του είναι να εκτελεί.

Σήμερα, μετά την απρόσμενη ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα, ο Πορτογάλος θα έχει γκρίνια, αλλά όχι πρόβλημα. Τέτοιο θα αποκτήσει μόνο αν δεν κερδίσει τον Άρη. Διότι δεν θα έχει πετύχει τίποτα από αυτά που θα του έχουν ζητηθεί. Και τότε είναι που θα αναρωτιέται πόσο πιο επιτυχημένος θα έμοιαζε αν είχε βγάλει ένα διπλό στο Βελιγράδι βάζοντας μέσα τους… κανονικούς.