Ο ΠΑΟΚ και η Τούμπα μας χάρισαν μια βραδιά μυσταγωγίας που μας θύμισε ποιο είναι το ποδόσφαιρο για το οποίο όλοι μας οφείλουμε να αγωνιστούμε!

Γράφει ο Αλέξανδρος Σόμογλου.

Σε έναν κόσμο εθισμένο στο δηλητήριο και το μίσος, όπως αυτός του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι σπάνιες οι στιγμές που μπορείς να αισθανθείς όμορφα. Να συγκινηθείς, να ανατριχιάσεις, να δακρύσεις, να θυμηθείς πόσο υπέροχο είναι το αληθινό πρόσωπο του αθλητισμού και όχι αυτό που ζούμε καθημερινά σε πρωτοσέλιδα, διαδίκτυο και social media.

Οφείλω, λοιπόν – ως επαγγελματίας που δραστηριοποιούμαι εδώ και 25 χρόνια στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας – να απευθύνω δημόσια ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όλους όσοι συνέβαλαν στην υλοποίηση μιας βραδιάς μυσταγωγίας, που όμοιά της δεν θυμάμαι να έχουμε ζήσει ξανά σε ελληνικό ποδοσφαιρικό γήπεδο. Από τον Ιβάν Σαββίδη μέχρι τον τελευταίο εργάτη που δούλεψε γι’ αυτό το ιδιαίτερο δίωρο!

Συγχωρέστε με, δε νομίζω ότι μπορώ να βιώσω στο πετσί μου τα συναισθήματα που συνόδευσαν το βράδυ της Κυριακής κάθε αυθεντικό φίλο του ΠΑΟΚ που περίμενε εδώ και δεκαετίες να δει το κύπελλο του πρωταθλητή στα χέρια ενός αρχηγού του. Δεν είμαι ΠΑΟΚτσής, ουδέποτε είχα ιδιαίτερες σχέσεις με τον «Δικέφαλο» – είτε ως φίλαθλος, είτε ως δημοσιογράφος – άρα δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι με κυρίευσαν «οπαδικά συναισθήματα» για την ιστορική επιτυχία της ομάδας του Λουτσέσκου. Στις τσιμεντένιες εξέδρες του Καραϊσκάκη μεγάλωσα, με τον Ολυμπιακό δέθηκα από μικρό παιδί και ως ρεπόρτερ των «ερυθρόλευκων» ξεκίνησα τη δημοσιογραφική μου πορεία.

Ως άνθρωπος που λατρεύει τον αθλητισμό, όμως, δεν μπορούσα παρά να μαγευτώ από τις εικόνες που πλημμύριζαν την τηλεόρασή μου. Δεν μπορούσα παρά να αφεθώ σε μια θάλασσα έντονων συναισθημάτων και νοσταλγίας που σου προκαλούσε κάθε δευτερόλεπτο της μαγικής τελετής απονομής που έζησε η Τούμπα.

Δεν κατάφερα να εμποδίσω ένα ηλεκτροφόρο ρίγος να διαπεράσει το κορμί μου, εκείνα τα συγκλονιστικά δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν από τη στιγμή που ο Αντελίνο Βιεϊρίνια έβγαλε τη φόρμα του στον πάγκο μέχρι να πατήσει το χορτάρι για να είναι παρών – έστω και ακίνητος – σε μια ιστορική στιγμή για την ομάδα του.

Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά που γράφω μοιάζουν λίγο οξύμωρα – γιατί απ’ ότι αντιλαμβάνομαι η σημερινή κοσμοθεωρία του ελληνικού αθλητισμού επιβάλλει να μισείς οποιονδήποτε αντίπαλο της ομάδας που υποστηρίζεις – ωστόσο το μίσος ουδέποτε υπήρξε συνοδοιπόρος μου στο πέρασμα του χρόνου. Αντίθετα, ο σεβασμός σε κάθε τι αντίθετο και κυρίως στην ιστορία που πρεσβεύει αποτελούσε έναν κατ’ επιλογή μονόδρομο, έστω κι αν δυστυχώς πολλές φορές οδηγεί (στη χώρα που ζούμε) σε αδιέξοδο.

Γι’ αυτό, λοιπόν, θέλω να πω μόνο ένα απλό «ευχαριστώ». Τίποτα άλλο! Ευχαριστώ για μια βραδιά που είχαμε όλοι μας ανάγκη. Ευχαριστώ γιατί έστω και για λίγες ώρες ταξιδέψαμε σε έναν αλλιώτικο κόσμο, σε ένα ποδόσφαιρο που ξέρει να τιμάει την ιστορία του, σε ένα ποδόσφαιρο που συγκινεί, σε ένα ποδόσφαιρο που εμπνέει!

Αν καταλαβαίναμε κάποια στιγμή ότι αυτό είναι το ποδόσφαιρο για το οποίο πρέπει να παλέψουμε όλοι μας, βραδιές όπως αυτή που έζησε η Τούμπα μπορούν να αποτελέσουν στο μέλλον τον κανόνα και όχι την εξαίρεση της αθλητικής μας καθημερινότητας. Αν το καταλάβουμε κάποια στιγμή…

sdna.gr