Ευτυχώς, ο κόσμος του Παναθηναϊκού ξέρει μπάσκετ!

Ο Αρης Λαούδης γράφει για το χειροκρότημα του κόσμου, την αποθέωση στον Καλάθη και τον Παναθηναϊκό που πήγε παραπάνω απ’ όσο άξιζε.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού ειναι παρηγοριά ύστερα από έναν ακόμη (άδοξο) αποκλεισμό. Είναι παρηγοριά το χειροκρότημα. Είναι παρηγοριά η αποθέωση στον Καλάθη, στα τρία χειρότερα παιχνίδια της σεζόν. Είναι παρηγοριά για έναν κόσμο που είχε τον Μάιο για να πηγαίνει ταξίδια ανά την Ευρώπη, να αναγνωρίζει το ταβάνι, να αντιλαμβάνεται μέχρι που φτάνουν τα όνειρα και να δείχνει την ίδια υπομονή από το 2012. Τον κόσμο του μπασκετικού Παναθηναϊκού δεν τον κοροϊδεύεις εύκολα. Και δεν τον κοροϊδεύεις γιατί έγινε εξπέρ «διαβάζοντας» Ομπράντοβιτς όλα αυτά τα χρόνια.

Εγινε εξπέρ στο να αναγνωρίζει τα πλεονεκτήματα, να αναγνωρίζει τις αδυναμίες και να αντιλαμβάνεται αν τα μεγαλεπήβολα σχέδια έχουν ρεαλισμό ή όχι. Μέσα της, η πλειοψηφία όσων ήταν στο γήπεδο, ήθελαν, αλλά ήξεραν ότι δεν μπορούσαν. Κι όταν είσαι συνειδητοποιημένος για αυτό που βλέπεις, τότε μοιραία σου βγαίνει και το χειροκρότημα, αναγνωρίζοντας την προσπάθεια.

Οχι, δεν φταίει ο Καλάθης για αυτό που συνέβη. Αυτό αναγνώρισε ο κόσμος με το χειροκρότημά του ύστερα από ένα (ακόμη) άστοχο τρίποντο του Νικ στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ο Νικ έφτασε τον Παναθηναϊκό μέχρι τους «8», ο Νικ ήταν αυτός που… πάτησε το κουμπί και οι «πράσινοι» μεταμορφώθηκαν το τελευταίο δίμηνο. Το πρόβλημα σ’ αυτόν τον Παναθηναϊκό δεν ήταν ο Καλάθης. Ο Καλάθης είναι πολυτέλεια για το συγκεκριμένο ρόστερ, κι αυτό δεν ισχύει μόνο φέτος, ίσχυε και τα δύο – τρία τελευταία χρόνια.

Οχι, ηγέτης δεν είναι όποιος παίρνει 2,5 κατομμύρια, επειδή είναι και ο πιο ακριβοπληρωμένος του ρόστερ. Ο Καλάθης δεν αμείβεται με αυτά τα λεφτά επειδή είναι ηγέτης. Αμοίβεται γιατί είναι ο καλύτερος πλέι μέικερ στην Ευρώπη κι αν κάποιος τον έχει στο ρόστερ του θα πρέπει να δώσει υψηλά ποσά για να φέρει συμπαίκτες που θα αξιοποιηθούν από τον Καλάθη. Αντιλαβάνομαι απόλυτα τις εποχές, ουδείς μπορεί να απαιτήσει από τον Γιαννακόπουλο σε μια δύσκολη εποχή να ξοδεύει πέντε – έξι εκατομμύρια παραπάνω, αλλά ας είμαστε και ρεαλιστές… Δεν φταίει το συμβόλαιο του Καλάθη που ο Παναθηναϊκός δεν έφτασε φέτος στο φάιναλ φορ. Κι αυτό αναγνωρίστηκε την Τρίτη το βράδυ…

Αγωνιστικά τι να πούμε; Πόσες φορές να χάσει ο Παναθηναϊκός από τη Ρεάλ για να παραδεχτούμε την ανώτεροτητά της; Η αίσθηση είναι πως όσες φορές κι αν έπαιζαν το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο. Ο Ταβάρες ύψωνε τείχος στη ρακέτα, ο Καμπάτσο απάντησε και στους τελευταίους που τον θεωρούσαν «κωλοτούμπα» και οι Μαδριλένοι με τον καλύτερο παίκτη εκτός δράσης έκαναν τρία στα τρία μέσα σε μία εβδομάδα. Κακά τα ψέμματα, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν για παραπάνω. Ηταν η χειρότερη ομάδα των οκτώ που προκρίθηκε στα πλέι οφ και γι αυτό πήγε πρώτη σπίτι της με 3-0.

Θα μπορούσαν οι «πράσινοι» να πετύχουν κάτι περισσότερο; Θεωρώ πως η πρόκριση στην τελική 8άδα είναι το μάξιμουμ που μπορούσε να πετύχει ο Πιτίνο με το συγκεκριμένο ρόστερ και στην κατάσταση που παρέλαβε την ομάδα. Μ’ έναν Καλάθη σκασμένο στο τρέξιμο, σταθερές αδυναμίες στους ψηλούς, ελάχιστες λύσεις στην περιφέρεια δεδομένων και των προβλημάτων τραυματισμών (Παππάς, Λάνγκφορντ) κι ένας πάγκος που όπως αποδείχτηκε δεν είχε το απαραίτητη ποιότητα για να κρατήσει τις ισορροπίες.

Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός πρέπει να είναι δυσαρεστημένος που για μια ακόμη χρονιά μένει εκτός φάιναλ φορ, αλλά θα πρέπει να νιώθει καλά με τον εαυτό του για το γεγονός ότι πέτυχε υπέρβαση σε σχέση με την εικόνα που παρουσίαζε επί έξι μήνες. Στο μπάσκετ κάθε ομάδα παίρνει αυτό που αξίζει, είναι δίκαιο άθλημα, και ο φετινός Παναθηναϊκός με την εικόνα που είχε θεωρώ πως πήρε παραπάνω απ’ αυτό που άξιζε, αναλύοντας την συνολική εικόνα της περιόδου, χωρίς να απομονώσουμε τα όσα άλλαξαν επί Πιτίνο και μετά.