Λίγα λόγια για όσα έγιναν στο Ηράκλειο. Ας ξεκινήσουμε από την κερκίδα: οι οπαδοί του ΟΦΗ οι οποίοι χτύπησαν τον φίλαθλο που ζήτησε την φανέλα του Σεμέντο, μπροστά στο παιδί του, πρέπει να μην ξαναπάνε στο γήπεδο, τουλάχιστον για φέτος (και είμαι επιεικής).
Η εικόνα του σοκαρισμένου και δακρυσμένου πιτσιρικά είναι η χειρότερη φετινή στο «Γεντί Κουλέ» και δεν επιδέχεται ουδεμίας δικαιολογίας. Δεν με ενδιαφέρει τι έκανε ο μπαμπάς του, αν προκάλεσε ή όχι (πρόκληση στα ελληνικά γήπεδα άλλωστε θεωρείται να υποστηρίζεις άλλη ομάδα πλην της γηπεδούχου). Εφόσον ο ΟΦΗ προσπαθεί ειλικρινά να λανσάρει ένα νέο ύφος και ήθος στο ελληνικό ποδόσφαιρο οφείλει να βρει τους δράστες και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά. Οι δομικές αλλαγές σε αρρωστημένες όσο και παγιωμένες νοοτροπίες, δεν προκύπτουν με παρακάλια. Προκύπτουν με συγκρούσεις.
Ιδού η Ρόδος για τους διοικούντες τον ΟΦΗ, ιδού και το πήδημα.
Αν για τους Κρητικούς έχω μια ελπίδα ότι μπορεί και να πράξουν τα δέοντα, για την ΠΑΕ Ολυμπιακός δεν έχω την παραμικρή. Εν προκειμένω το δέον θα ήταν επίσης να τιμωρήσει παραδειγματικά τους περισσότερους από όσους οπαδούς της ομάδας ταξίδεψαν στο Ηράκλειο – εκείνους που ήρθαν αρματωμένοι με τσεκούρια, που έσπασαν το γήπεδο, που πέταξαν καθίσματα, που προσβάλλαν πρωτίστως την δική τους ομάδα με την συμπεριφορά τους. Ο Ολυμπιακός ξέρει ποιο είναι κι αν δεν ξέρει μπορεί να τους βρει. Ας ξεκινήσει από τις προσαγωγές της αστυνομίας, αν τον ενδιαφέρει.
Δεν τον ενδιαφέρει – δεν ενδιαφέρει την διοίκηση δηλαδή. Αυτούς τους οπαδούς θέλει, αυτούς τους οπαδούς έχει.
Και φτάνουμε στον Σεμέντο. Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για το δίκαιο της αποβολής του. Το μόνο λάθος του διαιτητή είναι ότι έδωσε δεύτερη κίτρινη και όχι απευθείας κόκκινη.
Δεν γνωρίζω τι συνέβη στο κεφάλι του Πορτογάλου και αντέδρασε με απαράδεκτο τρόπο, σε μια εντελώς ανύποπτη στιγμή. Το γεγονός ότι ζήτησε συγγνώμη είναι στα υπέρ του. Σε κάθε περίπτωση, λάθη γίνονται, ειδικά με τους παλμούς στα ύψη. Παρότι ήταν ένα πραγματικά άσχημο περιστατικό, δεν έχω διάθεση να «σταυρώσω» τον παίκτη. Η υπερβολή δεν βοηθά σε τίποτα.
Πλην όμως, ό,τι ακολούθησε το επεισόδιο, ήταν ακόμα χειρότερο. Μιλώ για «δημοσιογραφικά» κείμενα υπεράσπισης του Σεμέντο που γράφτηκαν σε διάφορα site – από τα ακραία και γραφικά, τύπου «η εξυγίανση στοχοποίησε τον Σεμέντο» μέχρι τα «αντικειμενικά» του στιλ: «τι ήθελε το ball boy στο γήπεδο»!
Τα διάβαζα και ντράπηκα. Τι κρίμα να έχουμε θυσιάσει τα πάντα, μέχρι και την στοιχειώδη ανθρωπιά μας και κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, στον βωμό του τυφλού οπαδισμού. Ή στην ανάγκη για ένα γαμημένο ξεροκόμματο που απαιτεί το γλείψιμο του μεγάλου αφεντικού και την πλήρη παραποίηση της πραγματικότητας.
Τι κρίμα αυτή να είναι η σημερινή δημοσιογραφία. Και πόσο άσκοπες είναι τελικά οι συναντήσεις των big four. Πόσο χάσιμο χρόνου.
Στην Ελλάδα (και όχι μόνο), υπάρχει μια διαχρονική παρεξήγηση: η ασχήμια δεν είναι οι άλλοι. Η ασχήμια είμαστε εμείς που είτε την ανεχόμαστε, είτε –ακόμα χειρότερα – την δικαιολογούμε. Και την αναπαράγουμε κιόλας, για να την δουν όλοι.
Πόσο κρίμα.
Κώστας Κεφαλογιάννης
