Το κρατούσα μέσα μου καιρό. Από συστολή και από… ντροπή. Πώς να βάλεις στην ίδια πρόταση, πως να συγκρίνεις έναν πιτσιρίκο, με τον συνεπέστερο, σταθερότερο, σημαντικότερο Άγγλο ποδοσφαιριστή του 21ου αιώνα; Θα τσαντιστούν από την ύβρη οι Θεοί του ποδοσφαίρου.
Μου βγήκε όμως, έφυγε αυθόρμητα μετά το «υπερτεμάχιο» του μικρού απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης. Τηρουμένων των αναλογιών, ο 18χρονος Χρήστος Τζόλης είναι η ελληνική έκδοση του 18χρονου Γουέιν Ρούνεϊ!
Αμφότεροι είχαν την ευλογία να έχουν ανδρικό κορμί ως teenagers, πολύ μπροστά από όλους τους συνομήλικους τους. Δείγμα δουλειάς, δουλειάς και… δουλειάς. Ο Τζόλης έχει γεμάτους τετρακέφαλους, χτιστό κορμό, είναι συμπαγής, γεμάτος μύες, έχει βαρύ πάτημα που αφήνει αποτύπωμα στο γρασίδι.
Έχει κι άλλα όμως. Υποδειγματικά, ψύχραιμα τελειώματα μιας επαφής, αίσθηση του χώρου και της εστίας, θράσος, θάρρος, ποδοσφαιρική αλητεία, τακτική υπευθυνότητα, ικανότητα στο ένας εναντίον εντός, τρεξίματα με την μπάλα, σουτ εκτός περιοχής, αλλά και πνευματική ωριμότητα για να τα διαχειριστεί και να τα κουμαντάρει όλα αυτά.
Ένα τέτοιο γκολ -όπως αυτό απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης- μπορεί να το βάλει σχεδόν κάθε καλός ποδοσφαιριστής της σημερινής εποχής. Είναι ένα φαλτσαριστό σουτ, με το καλό πόδι, εκτός περιοχής, που πάει στο απέναντι πλαϊνό δίχτυ. Γίνεται!
Αυτό όμως που το καθιστά τόσο ξεχωριστό είναι όλο το περιτύλιγμα του. Ο ΠΑΟΚ, μια ομάδα σκληρού πρωταθλητισμού, έχει μείνει εδώ και ώρα με παίκτη λιγότερο και φλερτάρει με μία εντός έδρας γκέλα. Κάθε του επίθεση πια γίνεται με αριθμητικό μειονέκτημα, ο Δικέφαλος δεν έχει την πολυτέλεια να σπαταλά επιθέσεις.
Κι εκείνος, ο νεαρότερος παίκτης που βρίσκεται στον αγωνιστικό χώρο, παίρνει την μπάλα μερικά μέτρα πιο κάτω από την σέντρα και… πατάει το τούρμπο. Δεν χαμπαριάζει που είναι μόνος απέναντι σε όλους. Πιστεύει ότι γίνεται. Ότι το ‘χει. «Σπάει» το κορμί του, με μία πιρουέτα φέρνει την μπάλα στο καλό του, οπλίζει και… μπουμ!
Ο 18χρονος Χρήστος Τζόλης μέσα σε χρόνο μηδέν έγινε ένας ποδοσφαιριστής που μπορεί να παίρνει από το χέρι τον ΠΑΟΚ και να τραβάει το κάρο από την λάσπη, όταν αυτό έχει κολλήσει, χωρίς να επηρεάζεται από τις πνευματικές διακυμάνσεις ενός αγώνα. Αυτή η πνευματική του ισορροπία, αυτή η συναισθηματική του ωριμότητα, αυτή του η ικανότητα να «διαβάζει» τις συνθήκες κάθε παιχνιδιού και να αποφασίζει το σωστό, τον κάνουν ένα συναρπαστικό «πακέτο».
Η συστολή μου να τον τοποθετήσω δίπλα στον 18χρονο Γουέιν Ρούνεϊ, κάμφθηκε όταν κάθισα να ψάξω την αποτελεσματικότητα των κορυφαίων wonderkids του πλανήτη τη φετινή σεζόν. Όλοι ξέρουν τον Χάαλαντ. Τον Άνσου Φάτι. Τον Τζέιντεν Σάντσο. Τον Τζιοβάνι Ρέινα. Το νέο παιδί θαύμα που λέγεται Ντόμινικ Σόμποσλαι ή πιο ψαγμένες περιπτώσεις όπως ο Τσέχος, Άνταμ Χλόζεκ ή ο Αμίν Γκουϊρί; Που βρίσκεται άραγε ο Χρήστος Τζόλης σε σύγκριση με τους συνομήλικους του;
Το πιο εντυπωσιακό είναι πως ο μικρός παίζει σε full speed Τετάρτη – Κυριακή. Από τα 19 ματς που έχει παίξει φέτος ο ΠΑΟΚ, ο Τζόλης έχει αγωνιστεί στα 18! Χωρίς rotation, χωρίς ξεκούραση, χωρίς χαλάρωση. Παίζει ασταμάτητα, χωρίς κάποια αισθητή «κοιλιά» στην απόδοση του, χωρίς τραυματισμούς.
Και παίζει σταθερά καλά. Μετρά ήδη 8 γκολ (3 στο πρωτάθλημα και 5 στα Κύπελλα Ευρώπης) και 4 ασίστ και είναι πια επισήμως ένα wonderkid, η φήμη του οποίου ξεπερνά τα ελληνικά δεδομένα.
Ψάχνοντας τις επιδόσεις (αθροιστικά σε γκολ και ασίστ) των παικτών κάτω των 19 ετών σε πρωτάθλημα και διεθνείς διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο, ο Τζόλης βλέπει την πλάτη μόνο του Λασινά Τραορέ του Άγιαξ, ο οποίος έχει 8 γκολ και ισάριθμες ασίστ.
Αν αλλάξουμε την συνθήκη και πάμε στους παίκτες κάτω των 20 ετών, τότε ο Τζόλης είναι πίσω από τον Έρλινγκ Χάαλαντ της Ντόρτμουντ (17 γκολ / 3 ασίστ), του Ντόμινικ Σομποσλάι της Σάλτσμπουργκ (8 γκολ / 9 ασίστ). Ναι, αλλά ο Τζόλης είναι γεννηθείς το 2002 είναι δυο χρόνια μικρότερος τους!
Στην ίδια λίστα θα δει πιο κάτω παίκτες που κοστίζουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ όπως ο Μόισε Κεν της Παρί Σεν Ζερμέν (9 γκολ / 1 ασίστ), ο Αμίν Γκουϊρί της Νις (8 γκολ / 3 ασίστ), ο Άνταμ Χλόζεκ της Σπάρτα Πράγας (4 γκολ / 6 ασίστ), ο Ανσού Φάτι της Μπαρτσελόνα (5 γκολ / 4 ασίστ), ο Τζιοβάνι Ρέινα της Ντόρτμουντ (3 γκολ / 6 ασίστ) και ο συμπαίκτης του στους Βεστφαλούς, Τζέιντον Σάντσο (3 γκολ / 5 ασίστ).
Σύμφωνοι, ο βαθμός δυσκολίας της ελληνικής Super League δεν συγκρίνεται με αυτόν κάποιου προηγμένου πρωταθλήματος, μα τα περισσότερα γκολ / ασίστ του Τζόλη έχουν έρθει σε αγώνες ευρωπαϊκών κυπέλλων. Χώρια που είναι νεαρότερος από όλους αυτούς!
Τέτοιου είδους «φαινόμενα» δεν μπορούν να κρυφτούν για πολύ στο σημερινό ποδόσφαιρο. Ήδη το όνομα της Μπορούσια Ντόρτμουντ έχει ήδη γραφτεί είναι θέμα χρόνου οι ενδιαφερόμενοι, οι μνηστήρες, τα λαγωνικά των μεγάλων ευρωπαϊκών κλαμπ να πολλαπλασιαστούν. Αρχικά από περιέργεια. Αλήθεια, αυτός ο Έλληνας είναι τόσο καλός όσο λένε;
Από εδώ και πέρα, κάθε παιχνίδι για τον Χρήστο Τζόλη θα είναι όλο και πιο δύσκολο από το προηγούμενο. Διότι, πλέον έχει να υπερασπιστεί μία φήμη που ο ίδιος έχτισε. Έχει να ανταποκριθεί στο ύψος των προσδοκιών που ο ίδιος απογείωσε.
Η κριτική θα είναι πιο αυστηρή, οι απαιτήσεις ακόμα μεγαλύτερες. Η διαχείριση του πλέον απαιτεί πνευματική ωριμότητα, τόσο από το κλαμπ του, όσο και από τον ίδιο, μαζί με τον περίγυρο του. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είχε και πολλά ανάλογα wonderkids ώστε να ξέρει πως να τα χειριστεί σωστά.
Το μυστικό είναι ένα. Να μην χαθεί ο αυθορμητισμός, το παιδί που κρύβει μέσα του. Να συνεχίσει να βλέπει το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι. Να χαμογελά στο γήπεδο. Να μπαίνει και να το ευχαριστιέται. Όσο γίνεται αυτό, τότε όλα θα πάνε καλά…
