Σε μία μέρα που δεν έχουμε μηνύσεις, πεσίματα στον τηλεοπτικό αέρα, αυτόφωρα και αναπάντητες, είναι η κατάλληλη στιγμή να εκφράσω ένα παράπονο. Γιατί δεν μας παίζετε;

Γράφει ο Σταύρος Κόλκας
Το μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου… ουπς λάθος. Πάμε ξανά.

Πάντοτε στη γειτονιά, στον μαχαλά, υπήρχε κάποιος που δεν τον παίζαμε. Είτε γιατί δεν την έβρισκε, είτε γιατί είχαμε μαλώσει, είτε γιατί η παιδική αθωότητα δημιουργούσε μία πλάνη. Δεν ήθελα ποτέ να είμαι αυτός που δεν παίζουνε.

Πάτησα τα 45 μου χρόνια, για να διαπιστώσω πως ο παιδικός μου εφιάλτης, γίνεται πραγματικότητα. Δεν με παίζουν, δεν με θέλουν.

Πάντα στα παιδικά χρόνια, κουμάντο έκανε αυτός που είχε τη μπάλα. Εξέτασε διεξοδικά το ποιος είναι μαζί του και ποιος απέναντι και δεν δημιουργούσε ποτέ συνθήκες που θα μπορούσαν να γυρίσουν εις βάρος του.

Κάπως έτσι ήταν μέχρι πριν μία τριετία στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Με έπαιζαν γιατί δεν ήμουν κίνδυνος για αυτούς. Και με το που πήρα τέσσερις τίτλους, που ουσιαστικά είναι πέντε, σταμάτησαν να με θέλουν.

Έκαναν τα πάντα για να βγάλουνε δική τους κυβέρνηση, μπήκε δικός τους άνθρωπος Υφυπουργός Αθλητισμού, πήραν τον έλεγχο της συνδρομητικής τηλεόρασης, ελέγχουν ένα ποσοστό κοντά στο 70% του Τύπου, τραμπουκίζουν, απειλούν, κατασκευάζουν υποθέσεις, βάζουν δικούς τους σε επιτροπές και δεν ανοίγει μύτη. Πάλι δεύτεροι είναι.

Έχουν βάλει τα γιουσουφάκια τους να εξισώνουν την εποχή που… μεσουρανούσαν, με τη σημερινή. Λέγε – λέγε, κάτι θα μείνει. Αυτό που τους πειράζει βέβαια είναι άλλο. Πως η νέα εποχή επέβαλε το VAR, υπάρχει μία ισορροπία στα λάθη και πως υπάρχουν και άλλοι που μπορούν να κάνουν δημόσιες σχέσεις. Θα πρέπει να παιχτούν και κάποια παιχνίδια, πως να το κάνουμε.

Δεν υπάρχει καμία εξίσωση εποχών. Είναι ηλίθιο έχεις ζήσει την εποχή τους και τη σημερινή, με την ΟΥΕΦΑ να ελέγχει τις διαιτησίες και το VAR έστω και με την έλλειψη γραμμής, να είναι μία πραγματικότητα. Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που εξισώνουν.

Απλά αυτοί που το κάνουν, προφανώς ανήκουν ή στο pay roll τους ή είναι βλαμμένοι. Κάτι ενδιάμεσο δεν μπορώ να σκεφτώ.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται, είναι πως όταν έχει περάσει μία εποχή που διέλυσε ολόκληρο Παναθηναϊκό, έριξε την ΑΕΚ στη Γ εθνική, όπως και τον Άρη, διέλυσε τον Ηρακλή, δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σημερινή.

Το μονά ζυγά δικά σας που δημιούργησε αόρατο ανταγωνισμό, διέλυσε όποιον επένδυσε, μείωσε τα έσοδα όλων, δημιούργησε συνεργαζόμενες με το ποδόσφαιρο εταιρίες με τεράστια χρέη, δεν έχει καμία σχέση με το σήμερα.

Και ενώ δημιουργούνται συνθήκες ανταγωνισμού – κανονικού – η τοξικότητα που επιβάλει ο συγκεκριμένος οργανισμός, στοχεύει ξεκάθαρα στη μείωση της δυναμικής του προϊόντος που δημιουργεί εξαρτήσεις.

Η τοξικότητα επίσης που επιβάλλουν, δεν δίνει καμία απολύτως ευκαιρία σε διάλογο. Γνωρίζουμε όλοι πως ότι και να συζητηθεί μεταξύ των μεγάλων, δεν θα τηρηθεί. Γιατί τα ζητούμενα είναι διαφορετικά.

Το ανησυχητικό είναι πως η ΟΥΕΦΑ δεν άντεξε στο μπούλινγκ. Στο πρώτο ανάποδο σφύριγμα που είχαν, κάτι που συνέβη πολύ νωρίτερα σε άλλες ομάδες – σε όλες σχεδόν – υπήρξε μία επικοινωνιακή επιστολή και μία προσωπική τοποθέτηση κατά του Ευαγγέλου που ήταν στο VAR ουσιαστικά. Δεν υπήρξε κάτι αντίστοιχο ούτε για την φάση του Μπαράλες, ούτε για την φάση του Αγκούστο στο ΟΑΚΑ που υπήρξε αλλοίωση αποτελέσματος.

Άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, έκανε τους τοξικούς να αισθάνονται ισχυροί και δημιούργησε αίσθημα ανασφάλειας στους διαιτητές. Οι οποίοι δικαιολογημένα πλέον, δεν θέλουν να κατέβουν να παίξουν αφού αντί να καλύπτονται από την ανώτερη αρχή για τις επιθέσεις που δέχονται, βγαίνουν στο πέναλτι.

Με όλες αυτές τις συνθήκες, με όλη την προπαγάνδα και το μένος εναντίον του ΠΑΟΚ, η ομάδα, το ποδοσφαιρικό τμήμα, κατάφερε να είναι στη κορυφή της βαθμολογίας στα μισά της σεζόν. Θυμάμαι και εκείνους τους αστείους που έσπευσαν να βγάλουν πρωταθλητή χειμώνα τον Ολυμπιακό πριν πιάσει κρύο, έχοντας το θράσος να με ξεφωνίσουν κιόλας επειδή απλά αντέδρασα στη πρακτική τους.

Και δεν είναι πως ο ΠΑΟΚ είναι πρώτος. Είναι πως έχει να περάσει από δύο δύσκολες έδρες και τους έχει αυτούς στη Τούμπα. Ενώ έχουν να πάνε και Τούμπα και ΟΑΚΑ, τη στιγμή που τώρα υποδέχονται τον Παναθηναϊκό τον οποίο αδυνατούν να κερδίσουν ακόμη και αν κατέβει να παίξει με την Κ13 του.

Την ίδια στιγμή, ενισχύουν τον Άρη για να μπει στην εξάδα, βάζοντας για πολλοστή φορά σφραγίδα στη σχέση τους. Μ     ου αρέσει που ενόχλησα όταν έγραψα για Ολυμπιακάρη, αλλά είναι λογικό να πονάει η αλήθεια.

Αυτό το πρωτάθλημα, αν καταφέρει να το κατακτήσει ο ΠΑΟΚ, θα είναι η μεγαλύτερη προσφορά του όχι στον οργανισμό του, στο κοινό του, στην οικογένειά του, αλλά στην ελληνική κοινωνία που βλέπει κάτι αλλοπρόσαλλους τύπους να κάνουν ότι γουστάρουν και κανένα θεσμικό όργανο να μην είναι σε θέση να τους συντονίσει σε μία κανονική συμπεριφορά.

Για την ακρίβεια, μία κοινωνία που βλέπει καθημερινά οι παραβατικές τους συμπεριφορές, να επικροτούνται από τους θεσμούς.