Είμαστε λίγες ώρες πριν το κλείδωμα του τίτλου. Τόσο καιρό κρατιέμαι και δεν είμαι από τους ψύχραιμους. Ήδη έχω κρατήσει μία γωνία σε ένα μπαρ για να κάνω τη δική μου φιέστα. Γράφει ο Σταύρος Κόλκας…

Ο καθένας τη φιέστα του παιδιά. Δεν υπάρχει μόνο Λευκός Πύργος. Άλλος εδώ, άλλος εκεί, όλος ο Βορράς έχει την τιμητική του. Ο ΠΑΟΚ δείχνει τον δρόμο της αποκέντρωσης. Η ανάπτυξη έρχεται.

Πέπλο μυστηρίου για τη φιέστα. Θα έρθει η Μαντόνα; Η Μπρίτνεϊ Σπίαρς; Ο Βασίλης Καρράς; Οι TOOL; Κανένας δεν ξέρει. Εγώ παρήγγειλα τους QOTSA αλλά ποτέ δεν μου κάνουν χατίρια σε μουσικό επίπεδο στον ΠΑΟΚ. Μόνο ο Γιώργος μου βάζει κανένα Jamiro για να βρίσκω ρυθμό λίγο πριν τη μετάδοση.

Μπαλέτο θα έχουμε; Τελευταία φορά που μπήκαν τσιρλίντερς για πανηγυρισμό στην Τούμπα, είχαν περμανάντ που τριπλασίαζε τον όγκο κεφαλιού, μπλουζάκια με γωνία σαν αυτά που φοράνε στο Εντερπράιζ και αθλητικό σουτιέν πέντε νούμερο.

Ούτε σκέπαστρο δεν είχαμε όταν το σηκώσαμε. Μετά μπήκε. Είχαμε κάνει σημαιάκια βέβαια, ήμουν το προηγούμενο βράδυ στη βιοτεχνία του Δούμτσου που τα έφτιαχναν. Ωραίες εποχές, ανέμελες.

Από τότε περάσαμε πολλά. Καμιά φορά ανατρέχω στο παρελθόν και αναρωτιέμαι πώς αντέξαμε. Αποχές, συλλαλητήρια, κυνηγητά, συλλήψεις, εκδρομές των 100 ατόμων, μπούκες στα γήπεδα, ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί, επενδυτές του κώλου. Κάπου ενδιάμεσα έγινα και δημοσιογράφος.

Το 2012 ήρθε ο Ιβάναρος και κάπου εκεί καταλάβαμε πως το μαρτύριο τελείωσε. Χρειαζόταν την προσαρμογή του και αυτός, όπως όλοι οι άνθρωποι που εντάσσονται σε μία αγορά που δεν την ξέρουν. Την έμαθε. Πλήρωσε κάτι παραπάνω, αλλά η δουλειά έγινε.

Αποδείχτηκε στην εποχή του πως όταν είσαι πρώτος, οι άλλοι είναι αυτοί που βγάζουν συμπλέγματα. Δεν έχει να κάνει με τον Βορρά ή τον Νότο, την Ανατολή ή τη Δύση. Έχει να κάνει με τη σχέση πρώτου και από κάτω.

Ο ίδιος αυτοτιμωρείται μετά το περυσινό. Δεν σπεύδει να εκμεταλλευτεί τη δυναμική του καταπατώντας τους νόμους. Αντιθέτως, δείχνει εμφατικά ότι σέβεται τις αποφάσεις. Έρχεται χαιρετάει την ομάδα και φεύγει. Εσείς συνήθως βλέπετε την εικόνα που αγκαλιάζει τους παίκτες. Εμένα μου μένει αυτή που μπαίνει στο αυτοκίνητό του και αποχωρεί.

Αν ο ΠΑΟΚ ήταν video game, αυτή τη στιγμή περνάει την πρώτη πίστα. Ακολουθούν οι υπόλοιπες. Το νέο γήπεδο που πάντα σε αλλάζει επίπεδο, ο όμιλος του Τσάμπιονς Λιγκ που σε κατατάσσει σε ένα άλλο στάτους. Θα γίνει και αυτό. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο, ξέρουμε πως θα γίνει.

Πλέον έχουμε εχθρούς και αυτό είναι νορμάλ. Άλλο να μάθεις πως κάποιος είναι φίλος με τη γκόμενά σου και άλλο να μάθεις πως την πήδηξε.

Δεν ελπίζω πως η δυναμική των επιχειρηματιών που μπλέκονται στο ποδόσφαιρο θα φέρει μία ισορροπία που στο τέλος θα οδηγήσει σε ένα προϊόν χωρίς τοξικότητα. Είναι τέτοια η νοοτροπία του ανταγωνισμού που δεν επιτρέπει συμφωνίες κυρίων.

Θα πρέπει να ζήσουμε με τύπους που διαβάζουν τις απαντήσεις των ερωτήσεων που οι ίδιοι έδωσαν σε ζωντανές συνεντεύξεις. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Πρέπει να ζήσουμε με δαύτους.

Τώρα είναι η ώρα να πανηγυρίσουμε. Αρκετά κρατήσαμε τους τύπους. Υπάρχει ένα παιχνίδι, θα τελειώσει και θα το γλεντήσουμε. Το πως θα μείνουμε ψηλά, είναι μία κουβέντα που θα την πιάσουμε μετά.

Οι βάσεις υπάρχουν. Το μόνο που χρειάζεται πλέον είναι μυαλό….

sdna.gr