Σε ένα πράγμα, στο όποιο ποδοσφαιρικό πρότζεκτ, δεν νοείται να κάνει ο ιδιοκτήτης οικονομία. Στον προπονητή. Ο προπονητής είναι άλφα και ωμέγα.
Γράφει ο Αλ. Σπυρόπουλος.
Βιώνουμε την επαγγελματική αγωνία, να είναι το ελληνικό πρωτάθλημα (αφού από αυτό ζούμε) ευπώλητο. Νιώθουμε πως δεν τα καταφέρνουμε καλά. Το ενδιαφέρον κατρακυλά, δραματικά σχεδόν. Η λίστα με τα τρικ, εξαντλείται. Φοβόμαστε πως δεν πρόκειται να το σώσει ούτε, βραχυπρόθεσμα έστω, μία μεσοβδόμαδη νίκη του ΠΑΟΚ επί του Ολυμπιακού. Να νικηθεί σε ένα ματς ο Ολυμπιακός, μπορεί. Δύσκολο, αλλά εφικτό. Να κλονιστεί από μία ήττα όμως, και να ανοίξει η διεκδίκηση του τίτλου, απίθανο. Θα το πάρει επάνω του ο προπονητής, και θα πάνε παρακάτω, “σαν να μη συνέβη”.
Υστερα, δεν το σώζει η συζήτηση ποιος από Αρη/ΠΑΟΚ/ΑΕΚ/Παναθηναϊκό θα μείνει έξω απ’ τα τρία ευρωπαϊκά εισιτήρια του Κόνφερενς Λιγκ. ‘Η, ποια θα είναι η έκτη ομάδα που θα μπει στα πλέι-οφ μόνο και μόνο για να παίξει, εναντίον του big-5, τον σάκο του μποξ. Αν πρόκειται να κερδίσει κανείς ευρωπαϊκό εισιτήριο για να κάνει τη διαδρομή που έκαναν εφέτος ο Αρης ή ο ΟΦΗ, ένα ματς και αντίο, καλύτερα όχι. Αν πρόκειται να βγει κανείς έκτος για να φάει το ξύλο από καμιά δεκαριά ήττες στα δέκα ματς της post-season, πάλι καλύτερα όχι.
Με τη διεκδίκηση του τίτλου “κλειστή υπόθεση” λοιπόν, και με τα γήπεδα επίσης κλειστά, δίχως τον θόρυβο της δυσφορίας, η συνθήκη είναι ευνοϊκή για σχέδια με μακρύτερη πνοή και ορθολογισμό. Αυτά ναι, μπορούν να σώσουν, ένα προς ένα εδώ κι εκεί, το ενδιαφέρον. Θα πει κανείς, με τι λεφτά. Ισα-ίσα, τα λεφτά είναι το πλάνο. Το πλάνο, γλιτώνει από άσκοπα έξοδα. Κάνει τα κλαμπ, αυτάρκη.
Σε ένα πράγμα μονάχα, στο όποιο ποδοσφαιρικό πρότζεκτ, δεν νοείται να κάνει ο ιδιοκτήτης οικονομία. Στον προπονητή. Ο προπονητής είναι άλφα και ωμέγα. Δεν κάνεις οικονομία στον προπονητή, ώστε έπειτα να έχεις το περιθώριο να κάνεις οικονομία σε όλα τα άλλα. Ο Ντέμης Νικολαίδης και ο Θοδωρής Ζαγοράκης, όταν έγιναν πρόεδροι, δεν είχαν σπουδάσει soccernomics. Διαισθάνθηκαν, ωστόσο. Οτι, εάν/όσο επρόκειτο να (συν)αγωνιστούν αστακούς με σαρδέλες, οπωσδήποτε χρειάζονταν ένα Φερνάντο Σάντος.
Ενα προπονητή, και ένα smart σύστημα οργάνωσης ώστε να μη φεύγουν εύκολα τα χρήματα, αριστερά και δεξιά, τζάμπα. Ο Ολυμπιακός έχτισε μία μεσαία γραμμή η οποία κάνει να νιώθουν ασφαλείς και οι επιτιθέμενοι ποδοσφαιριστές του και οι αμυνόμενοι εξίσου, πώς; Με τον Μ’Βίλα που αποκτήθηκε δωρεάν, με τον Καμαρά για ένα κομμάτι ψωμί, με τον Μπουχαλάκη για μισό κομμάτι ψωμί. Στον ΠΑΟΚ Εσίτι και Ντάγκλας κόστισαν 6,5 εκατομμύρια, για να ‘ναι η καλύτερη ιδέα ο…δωρεάν Σβαμπ. ‘Η, ένα άλλο σκανδαλιστικό άθροισμα, Τσόλακ+Μουργκ πέντε εκατομμύρια. Ενώ Ελ Αραμπί και Βαλμπουένα, ζερό!
Ο Παναθηναϊκός ζει, τις ημέρες της αποκάλυψης του Ιωαννίδη και τη σεζόν της πεντηκονταετίας του Wembley. Η στρογγυλή επέτειος του Wembley μεν, γεννά δρώμενα. Ο Ιωαννίδης δε, είναι μία αφορμή που ωφελεί το brain-washing για το όραμα της αναβίωσης του “Παναθηναϊκού της Ευρώπης”. Τι σημαίνει, Παναθηναϊκός της Ευρώπης; Αν μιλήσουμε για τον Παναθηναϊκό που “γκρέμισε το Ντε Μέιρ” στο Αμστερνταμ, ποιοι ήταν η πλειονότητα στην ενδεκάδα; Ο Γου Χου και ο Γου Σου από τη Δόξα, ο Καλιτζάκης από τον Διαγόρα, ο Μαραγκός κι ο Λαγωνικάκης από τον Πανιώνιο, ο Ουζουνίδης από την Ξάνθη, ο Μάρκος από τη Νάουσα, ο Δώνης από τον Παύλο Μελά, ο Κολιτσιδάκης από τον Απόλλωνα, ο Καπουράνης από τον Αθηναϊκό.
Ναι αλλά τότε ήταν αλλιώς, σαν να το ακούω στ’ αυτιά μου, δεν υπήρχε η επήρρεια Μποσμάν. Οπότε, να δούμε και την επόμενη γενιά του “Παναθηναϊκού της Ευρώπης” ενόσω είχε αρχίσει ήδη να εξαπλώνεται η επήρρεια Μποσμάν. Ποιοι ήταν; Ο Φύσσας κι ο Βόκολος από τον Πανιώνιο, ο Λυμπερόπουλος από την Καλαμάτα, ο Κωνσταντίνου από τον Ηρακλή, ο Σεϊταρίδης από τον ΠΑΣ. Και όσοι, στο μεταξύ, είχαν ξεπεταχτεί (την εποχή που “γκρεμίστηκε το Ντε Μέιρ”) από την ακαδημία. Καραγκούνης, Μπασινάς, Γκούμας, Κυργιάκος, Αλεξόπουλος.
Για όλα αυτά τα ονόματα και την προέλευσή τους από τις γωνιές της Ελλάδας, σήμερα στον Παναθηναϊκό μπορεί κανείς ν’ αντιπαραβάλει τον Κουρμπέλη από τον Αστέρα. Ο Ιωαννίδης από τον Λεβαδειακό, είναι ο μόλις δεύτερος. Κάπου “το χάσαμε” γενικώς, για πολλούς και διάφορους λόγους, αυτή την αυτονόητη σύνδεση της Περιφέρειας με το Κέντρο. Είναι ζωτική ανάγκη, να το ξαναβρούμε.
sdna.gr
