Δημήτρης Ανδρεαδάκης 25 ετών, Αναστάσιος Θέμελης 22 ετών, Χαράλαμπος Ζαπουνίδης 20 ετών, Χριστίνα Τζιόβα 18 ετών, Γεώργιος Γκανάτσιος 18 ετών, Κυριακίδης Λαζαρίδης 17 ετών. Σαν σήμερα, 4/10/1999, «Δικέφαλέ μου κάποτε για σένα, έξι παιδιά φύγαν από τη ζωή..».
Τους πήρε η αγάπη τους για σένα ξημερώματα μιας… μαύρης ημέρας που έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς για όλη την οικογένεια του ΠΑΟΚ. Έξι παιδιά, η θύμηση των οποίων, θα αποτελεί για πάντα φάρο αφοσίωσης και αγάπης στα τέσσερα γράμματα.
Το χρονικό της τραγωδίας
Πριν από 21 χρόνια ακριβώς, έξι οπαδοί του Δικεφάλου έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη, όταν επέστρεφαν από το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Περίπου δυο χιλιόμετρα πριν από τα Τέμπη, κοινώς μιάμιση ώρα πριν τον τελικό προορισμό, ο χρόνος… πάγωσε για πάντα.
Στις 4:30 τα ξημερώματα, το τουριστικό λεωφορείο, που μετέφερε 77 οπαδούς του ΠΑΟΚ, συγκρούστηκε με διερχόμενο φορτηγάκι στην προσπάθειά του να προσπεράσει και ανατράπηκε, πέφτοντας σε χαντάκι. Αυτή η σύγκρουση σκόρπισε το θάνατο στα έξι αετόπουλα, καθώς και στον οδηγό του δευτέρου οχήματος.
Από εκείνη την ημέρα ο ΠΑΟΚ βυθίστηκε στο πένθος. Από εκείνη την ημέρα ένας από τους πιο ταξιδιάρικους λαούς είναι σίγουρα πιο φτωχός…
Για εκείνους που ταξίδεψαν, μοιράστηκαν, έκλαψαν και γέλασαν, δίνοντας όρκους αιώνιας πίστης σε μια ιδέα
«Όποιος δεν έχει ταξιδέψει με πούλμαν για να δει την αγαπημένη του ομάδα ν’ αγωνίζεται εκτός έδρας, πολύ δύσκολα θα καταλάβει αυτό το σημείωμα. Ημέρα χθες που η Θεσσαλονίκη έθαψε έξι παιδιά της, άκουσα στις συνηθισμένες, κατά την διάρκεια των τηλεοπτικών ειδήσεων συζητήσεις, μεταξύ γνωστών και φίλων, πολλούς να αναρωτιούνται, κάπως απαξιωτικά: “Τι το ‘θελαν, μωρέ να ΄ρθουν στην Αθήνα με τον ΠΑΟΚ;”.
Και κατά καιρούς, όταν συμβαίνει να έχουμε συμπλοκές φιλάθλων σε διάφορες πόλεις, ακούω τους γνωστούς, τυποποιημένους ανθρώπους να καταλήγουν εύκολα στο “ηθικόν δίδαγμα”: “Να δούμε τι ανατροφή έχουν πάρει αυτά τα παιδιά”.
Το ταξίδι, λοιπόν, για το παιδί της εξέδρας είναι ένα κομμάτι μονάχα, ίσως και το ωραιότερο όμως, αυτής της συγκλονιστικής του διαδρομής μέσα από τα πιο όμορφα του χρόνια. Ταξιδεύει, γιατί είναι έγκλημα σ’ αυτή την ηλικία να παραμένεις στάσιμος. Η ομάδα του είναι πολλές φορές απλώς ένα πρόσχημα.
Στις ποδοσφαιρικές αυτές εκδρομές αναπτύσσεται, όσο πουθενά αλλού, η έννοια της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς συμπαράστασης του ενός προς τον άλλον. Αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε “χαρά της παρέας”, μέσα στα πούλμαν των οπαδών είναι χειροπιαστή πραγματικότητα. Το σάντουιτς του ενός ανήκει και στον άλλον. Το “κερνάω μια μπύρα ή ένα αναψυκτικό” είναι ενέργεια απολύτως φυσική, σαν να σκουπίζεις -ας πούμε- τον ιδρώτα από το κούτελο, δεν το σκέφτεσαι, το κάνεις.
Πολλές φορές, όταν ο ένας πει “δεν μπορώ να έρθω αυτό το Σαββατοκύριακο, δεν έχω φράγκα”, είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα θα πέσει σύρμα στους υπολοίπους και θα βρεθούν λεφτά. Λεφτά, που κανείς δεν απαιτεί να επιστραφούν ποτέ. Στα ταξίδια τους αυτά -που εμείς οι βολεμένοι βλέπουμε πάντοτε με κακό μάτι- τα παιδιά είναι χαρούμενα.
Όπως δεν είναι, δηλαδή, στο σπίτι τους, στο σχολείο, στη γειτονιά, στην πόλη. Ερωτεύονται, συζητάνε, καβγαδίζουν, λένε σαχλαμάρες, τραγουδάνε, μερικές φορές υπερβαίνουν τα όρια. εντάξει Αλλά, γιατί είναι έγκλημα να υπερβαίνει τα όρια ένα παιδί 20 χρονών και δεν είναι όταν τα υπερβαίνει ένας πολιτικός 60 χρονών ή ένας δημοσιογράφος 40;
Ειρωνεία! Τη στιγμή που ο μισός πληθυσμός αυτής της τερατούπολης, της Αθήνας, την εγκατέλειπε από τον φόβο των σεισμών, αυτά τα παιδιά, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, ήρθαν εδώ. Και σκοτώθηκαν φεύγοντας, όταν οι αλαφιασμένοι Αθηναίοι είχαν πια επιστρέψει.
Τη στιγμή της σύγκρουσης κοιμόντουσαν. Ήταν γλυκός ο ύπνος τους, όχι τόσο γιατί ο ΠΑΟΚ πήρε καλό αποτέλεσμα από τον Παναθηναϊκό, όσο γιατί απλώς είχαν περάσει ωραία. Είχαν ζήσει. Δεν είχαν μουχλιάσει, όπως όλοι εμείς. Στο καλό ρε φιλαράκια! Και μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί και τα κασκόλ σας, να τον ομορφύνετε πιο πολύ τον ουρανό».
Άρθρο του Χρήστου Μιχαηλίδη, «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», 06/10/1999
