Το τρέχον ρόστερ του ΠΑΟΚ ξεπερνά, σε marketvalue, τα εξήντα εκατομμύρια ευρώ. Της ΑΕΚ, δεν πιάνει ούτε τα σαράντα. Ο,τι έγινε (και) στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, αυτό ήταν το φυσιολογικό. Φάνηκε, το πρακτικά μη-συγκρίσιμο των μεγεθών. Φάνηκε εφέτος, και στο βάθος του χρόνου. Φάνηκε, και στη μία βραδυά. Γράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος.
Στο πρωτάθλημα των 30 παιγνιδιών, το ταμπλό έγραψε 80-57. Για την ακρίβεια, η πραγματική απόσταση ήταν 82-60. Στη βραδυά του ενός παιγνιδιού, το ταμπλό έγραψε 1-0. Με τάση, πιο πολύ προς το 2-0 παρά προς το 1-1. Ένα-μηδέν, με πλήρη την ΑΕΚ. Όχι τον ΠΑΟΚ. Αν και η επισήμανση της πληρότητας, εν προκειμένω, είναι ό,τι πιο κοντινό σε ένα ευφημισμό.
Διότι η «πλήρης» ΑΕΚ είχε ν’ ακουμπήσει σε, μετρημένους, 11+3 παίκτες. Ενώ ο «ελλιπής» ΠΑΟΚαναπλήρωσε, σαν να μη του έλειψαν στα 90 λεπτά ούτε για μια στιγμή, τον Βιεϊρίνια και τον Μαουρίσιο. Τους αναπλήρωσε, με ένα πρώτο πολύ καλό παιγνίδι στην ανατολή του ταξιδιού του Γιαννούλη στο ποδόσφαιρο, και μ’ ένα πιθανότατα τελευταίο αλλ’ επίσης πολύ καλό παιγνίδι στη δύση της διαδρομής του Κάνιας στον ΠΑΟΚ. Ο οποίος ΠΑΟΚ, είχε ν’ ακουμπήσει σε δικούς του 11+3 παίκτες και…του περίσσεψαν κι ο Σβιντέρσκι με τον Πέντρο Ενρίκε. Καμία σχέση!
Τα ρόστερ δε, είναι απλώς μια μικρογραφία της εικόνας. Η μεγάλη εικόνα είναι πως ό,τι ο ΠΑΟΚ το έχει εν αφθονία, η ΑΕΚ το έχει τσιτωμένο μόνον ως εκεί που χρειάζεται, κι ούτ’ ένα παραπάνω. Από το πόσοι μπορεί να εργάζονται για τα social media του κλαμπ και με τι αμοιβές, μέχρι το αν το αθλητικό υλικό της ομάδας περισσεύει και για δωρεές ή δεν φτάνει ούτε για τους υπαλλήλους. Ο ΠΑΟΚ είναι το μέρος, για να δουλεύει ο οποιοσδήποτε επαγγελματίας της οποιασδήποτε ειδικότητας. Η ΑΕΚ είναι το μέρος, για να δουλεύει ο επαγγελματίας που δεν βρίσκει θέση στον ΠΑΟΚ. ‘Η και στον Ολυμπιακό.
Φυσικά η τοξικότητα, με την προφανή τριμερή ευθύνη ΠΑΟΚ/ΑΕΚ/ΕΠΟ, προσέβαλε βάναυσα τον τελικό. Τον προσέβαλε, πριν. Τον προσέβαλε, στη διάρκεια. Τον προσέβαλε, και μετά Όπως είχε προσβάλει, σε παρεμφερείς συνθήκες με τους «στρατούς» των…οργανωμένων προσκλήσεων στο Στάδιο, και τον τελικό του 2016, ΑΕΚ-Ολυμπιακός τότε.
Με την τοξικότητα, συμβαίνει το εξής. Γεμίζει ατελείωτες ώρες ραδιοφωνικού χρόνου, και κάποιες ώρες τηλεοπτικού χρόνου, καθ’ οδόν προς τον τελικό.Εχουμε να λέμε. Επίσης γεμίζουν ίσαμε ένα τόμο, οι αναφορές στις ιστοσελίδες και στις εφημερίδες. Οπου το καθετί πανασήμαντο, βασιλεύει για μερικά λεπτά ή για ένα εικοσιτετράωρο σαν «πρώτο θέμα».
Το καλό νέο με την τοξικότητα, μια εκ των υστέρων καταδίκη της, αν θέλετε μια εκδίκηση των καλών της υπόθεσης, είναι ότι η ιστορία την αποβάλλει σαν μια τρίχα από το ζυμάρι. Η τοξικότητα έρχεται και επανέρχεται, ένας αναμενόμενος κομήτης, σχεδόν σε κάθε τελικό. Μετά από χρόνια όμως, θα ‘ναι (το πιο πολύ) ένας ανθυποαστερίσκος. ‘Η, καν.
Μετά από χρόνια, αυτό που θα ‘χει στ’ αλήθεια μείνει από τούτη τη νύχτα στο Μαρούσι, είναι άλλο ένα γκολ για την ταινιοθήκη του ΠΑΟΚ και για την αναφορά στις μελλοντικές δεκαετίες. Ασήμαντο, ξεχασμένο αν επιτεύχθηκε μπροστά σε 1000 ή σε 61000 θεατές. Αλλά σημαντικό, αξέχαστο ότι ήταν το γκολ του πρώτου νταμπλ στα χρονικά του ΠΑΟΚ.
sdna.gr
