Στο ίδιο έργο θεατές…Μια έκφραση τόσο πολυφορεμένη, η οποία όμως αντικατοπτρίζει την αλήθεια και βρίσκει απόλυτη εφαρμογή, όταν μιλάμε για τους εκτός έδρας αγώνες του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα. Τι Εφες και Κωνσταντινούπολη, τι Μπασκόνια και Βιτόρια. Μοναδική διαφορά, το αναμενόμενο ξέσπασμα του Κιθ Λάνγκφορντ.
Τα πράγματα στον Παναθηναϊκό μοιάζουν τόσο ξεκάθαρα, όσο και μπερδεμένα ταυτόχρονα. Να ξεκινήσουμε μια σειρά από διαπιστώσεις και να μιλήσουμε για αδυναμίες. Συγγνώμη, αλλά με την εικόνα που βγάζει αυτή τη στιγμή η ομάδα του Πασκουάλ, ειδικά σε ματς μακριά από το ΟΑΚΑ, θέλει μεταγραφή σε όλες τις θέσεις! Προφανώς και δεν είναι αυτό το πρόβλημα, το ζήτημα έχει να κάνει με το ομαδικό κομμάτι και όχι με την ποιότητα των παικτών. Γιατί απλά στη παρούσα φάση κανείς παίκτης δεν παίζει βάσει των δυνατοτήτων του…Η για να το θέσουμε πιο απλά, όλοι παίζουν χειρότερα από αυτό που μπορούν.Σε αυτό το πρώτο κομμάτι της Ευρωλίγκας ο Παναθηναϊκός ότι έχει πάρει το έχει πάρει από το ατομικό ταλέντο κάποιων παικτών στην επίθεση και από τη δυναμική του ΟΑΚΑ που «πνίγει» τον αντίπαλο και σπρώχνει τους πράσινους σε πιο παθιασμένη αμυντική αντιμετώπιση. Εξαίρεση το διπλό επί της Μπούντουτσνοστ όπου βρήκε απέναντι του έναν άπειρο αντίπαλο με τρακαρισμένη ψυχολογία από τα πρώτα στραπάτσα στο υψηλότερο επίπεδο. Βέβαια, όπως αποδείχθηκε από την ήττα της ΤΣΣΚΑ, ακόμη και το διπλό στο Μαυροβούνιο, στο τέλος θα αποδειχθεί χρήσιμο, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα.
