Η Βίκυ Χατζηβασιλείου, μίλησε στο περιοδικό Λοιπόν και τη Ρενέ Σαραντινού και αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο που έζησε στο παρελθόν, εξαιτίας μιας περιπέτειας υγείας που είχε ο γιος της.

Πες μου για τις θυσίες που έχεις κάνει για να διατηρήσεις άψογη τη σιλουέτα σου, όπως και τη λάμψη του προσώπου σου.

Δεν έχω καταλάβει καν ότι είμαι έτσι, το ακούω από τους άλλους, εγώ δεν ασχολούμαι με αυτό. Νομίζω ότι είναι μια εσωτερική κατάσταση, αυτό εκπέμπεται προς τα έξω. Πέρασα δύσκολες περιόδους στη ζωή μου, που μέσα μου δεν ήμουν καλά, ταλαιπωρήθηκα αρκετά.

Ποια ήταν η πιο έντο­νη, δυνατή και δύσκολη στιγμή ζωής για σένα;

Δύσκολες στιγμές ήταν όταν κλονίστηκε η υγεία δικών μου ανθρώπων. Παλαιότερα είχα ένα θέμα με το παιδί μου, ένα ατύχημα με το μάτι του, το οποίο αντιμετωπίσαμε πολύ καλά, με τη δική του υπομονή και τη δική μου στήριξη και πίστη. Του είπα από την αρχή: «Δεν υπάρχει περίπτωση, το ματάκι σου θα γίνει καλά», το πίστευα και το κάναμε πράξη.

Σε παλαιότερη συνέντευξη στο περιοδικό HELLO! είχε αναφερθεί ξανά για το πρόβλημα υγείας του γιου της και στη δύναμη που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του και πόσο σημαντικό είναι να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να επιμένουμε για να πιάσουμε τον στόχο μας.

Έχεις βιώσει κάποιο θαύμα;

Βέβαια. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος κατ’ εικόνα και ομοίωση του θεού, που σημαίνει ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει μικροί θεοί και μπορούμε να επιτύχουμε τα μικρά μας προσωπικά θαύματα στην καθημερινή ζωή, αρκεί να έχουμε επίγνωση των δυνατοτήτων μας. Όταν ο μεγάλος γιος μου, ο Χρήστος, ήταν επτά ετών, ένας συμμαθητής του πέταξε ένα χάρακα στο μάτι του, κόπηκε ο κερατοειδής και απαιτήθηκαν τρία χειρουργεία. Όλοι οι γιατροί μας έλεγαν ότι το παιδί θα βλέπει κατά τα τρία δέκατα. Πήγαμε στο Λονδίνο.

Επισκεφθήκαμε καθηγητές στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Όλοι έδιναν το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν το πίστεψα ποτέ. Πήγαινα σε καθηγητές πανεπιστημίου και έλεγα μέσα μου: «Τι μας λέει αυτός. Το παιδί μου θα δει». Αυτή την πίστη την πέρασα και στον ίδιο. Ο Χρήστος σήμερα βλέπει δέκα δέκατα από το μάτι που είχε χτυπήσει. Φυσικά, δε συνέβη εν μία νυκτί το θαύμα. Καθόμασταν κάθε απόγευμα οι δυο μας για περισσότερο από ένα χρόνο, του έκλεινα το καλό ματάκι και τον έβαζα να διαβάζει από το χτυπημένο. Τελικά, θεραπεύτηκε, ενώ όλοι οι γιατροί υποστήριζαν το αντίθετο. Έχουμε τεράστιες δυνατότητες οι άνθρωποι, απλώς δεν τις αξιοποιούμε.